Παπανικολάου, Μήτσος

(Ύδρα 1900 – Πειραιάς 1943). Έλληνας ποιητής. Την πρώτη λογοτεχνική του εμφάνιση την έκανε στη Διάπλαση των Παίδων του Ξενόπουλου, με το ψευδώνυμο «Νικητής της αύριον» (που έμελλε να έχει μια τραγική διάψευση). Για χρόνια κράτησε τη θέση του αρχισυντάκτη στο περιοδικό Μπουκέτο· παράλληλα συνεργαζόταν με τα περισσότερα λογοτεχνικά περιοδικά, όπου, εκτός από τα δικά του ποιήματα, δημοσίευε μεταφράσεις των αγαπημένων του Γάλλων ποιητών (συμβολιστών και μετασυμβολιστών) και λεπταίσθητα κριτικά άρθρα για την ποίηση. Ήταν επιστήθιος φίλος του Λαπαθιώτη, με τον οποίο τον συνέδεαν πολλά κοινά. Το τέλος του στα χρόνια της Κατοχής ήταν τραγικό· πέθανε σε εσχάτη ένδεια και ψυχική κατάρρευση. Ο Π. ανήκει στους ποιητές που παρουσιάστηκαν, κυρίως, στην περίοδο μεταξύ των δύο μεγάλων πολέμων, γεμάτοι ψυχική κόπωση και δυσπιστία απέναντι στη ζωή. Τα λιγοστά ποιήματά του (συγκεντρωμένα για πρώτη φορά σε έναν ολιγοσέλιδο τόμο το 1966) είναι επηρεασμένα από τον συμβολισμό. Έχουν ένα υποτονικό αίσθημα ζωής και εκφράζουν μια αθεράπευτη μελαγχολία για μια απροσδιόριστη ευτυχία που χάθηκε χωρίς ελπίδα επιστροφής.